کد مطلب:275462 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:276
درجه کامل انتظار
در بیان علامات و آثار درجه كامله انتظار بنحو اختصار. و آن دوازده چیز است:
اول: آن كه شخص منتظر دائما محزون و غمگین است در زمان فراق محبوب خود، چنانچه از حضرت رضا علیه السلام در وصف حال مومنین در زمان غایب بودن امام زمان روایت شده، و علاوه بر این، جهات دیگر هم از برای مغموم بودن مومن در زمان غیبت موجود است، مثل ضعف اهل اسلام و غلبه معاندین و مخفی بودن احكام واقعیه و خارج بودن سلطنت ظاهریه از دست امام زمان و غیر اینها، كه تمامش انشاء الله رفع می شود به ظهور آن حضرت (عجل الله فرجه).
دوم: گریان بودن در انتظار آن حضرت، چنانچه از حضرت صادق علیه السلام روایت شده.
سوم: همیشه به یاد آن حضرت بودن و آنی خود را از ذكر و فكر او فارغ نگذاشتن.
چهارم: از اهل دنیا كناره كردن و ترك معاشرت، مگر بقدر حاجت و ضرورت.
[ صفحه 32]
پنجم: در غالب اوقات و مظان اجابت به آن جناب دعا كردن و طلب فرج و ظهورش را از حق تعالی نمودن.
ششم: مومنین را ترغیب و تحریص نمودن به این دعا و التماس آن را از ایشان نمودن. بلكه شخص منتظر حقیقی، به هر وسیله ای كه احتمال بدهد نزدیك شدن وصال محبوب خود را، البته در تحصیل آن سعی و اقدام می نماید.
هفتم: آن كه هر چه غایب بودن او طولانی تر می شود، شوق شخص منتظر شدیدتر و زیادتر می شود.
هشتم: آن كه در انتظار محبوب خود صبر بر شدتها و سختیها نماید، و آنها را در جنب این امر بزرگ سهل و سبك شمارد. در خرایج از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روایت است كه به اصحاب خود فرمود: می آیند گروهی بعد از شما كه هر یك نفر از آنها ثوابش معادل ثواب پنجاه نفر از شما است. گفتند: یا رسول الله صلی الله علیه و آله، ما با شما بودیم در جنگ بدر و احد، و قرآن در تعریف ما نازل شد. فرمودند كه: شما به مشقتهایی كه آنها مبتلا می شوند مبتلی نشدید، و به اندازه ای كه آنها صبر می كنند، صبر ننمودید. مولف گوید كه: از برای مومن هیچ ابتلاء و شدتی عظیم تر از مفارقت و غایب بودن امام او نیست، و از همین جهت است افضلیت مومنین این زمان از مومنین زمانهای قبل.
نهم: آن كه همین كه شخص منتظر به حد كمال رسید، شدائد
[ صفحه 33]
و سختیهائی كه در انتظار بر او وارد می شود، از آنها لذت می برد، و به سبب آن شوقی كه به لقای محبوب دارد احساس به آن المها نمی كند:
لذت دیواندگی در سنگ طفلان خوردن است
حیف از آن اوقات مجنون را كه در هامون گذشت
دهم: آن كه چون انتظار و مقام محبت شدید، خواب و خوراك شخص كم می شود، بلكه كار به جایی می رسد كه التفات به هیچ چیز را مورد راجعه به خود نمی كند، و از خود بی خود می شود، چنانچه این حال از برای ائمه ما علیهم السلام در حال نماز اتفاق می افتاد.
یازدهم: آن كه چون انتظار كامل شد، شخص از هیچ چیز دنیا لذت نمی برد، بلكه لذت او منحصر است فقط در ذكر محبوب و معشوقی كه دارد. شیخ سعدی:
گر مرا هیچ نباشد نه به دنیا نه به عقبی
چون تو دارم همه دارم دگرم هیچ نباید
و بسط كلام در هر یك از این مقامات منافی با اختصار است.
دوازدهم: از علامات انتظار، مهیا بودن از برای ورود محبوب است، و مهیا بودن از برای ظهور حضرت صاحب الامر علیه السلام. كه به چند چیز حاصل می شود:
اول: عزم حقیقی بر یاری و متابعه آن جناب.
دوم: اینكه شخص خود را به صفات نیكو متصف نماید، و صفات ذمیمه كه مبغوض اوست از خود دور نماید. آئینه شو جمال پری طلعتان طلب جاروب كن تو خانه و پس میهمان طلب
[ صفحه 34]
سوم: مواظبت در طاعات و عبادات واجبه و مستحبه و ترك محرمات و مكروهات شرعیه.
چهارم: مهیا نمودن اسلحه.
پنجم: مرابطه، به نحوی كه در كتاب وظیفه الانام ذكر نموده ام.
ششم: مواظبت در خواندن دعای عهد نامه كوچك و بزرگ كه در وظیفه الانام نقل نموده ام و در كتاب زاد المعاد هم مذكور است. تمام شد كتاب نور الابصار فی فضیله الانتظار.
[ صفحه 37]
اول: آن كه شخص منتظر دائما محزون و غمگین است در زمان فراق محبوب خود، چنانچه از حضرت رضا علیه السلام در وصف حال مومنین در زمان غایب بودن امام زمان روایت شده، و علاوه بر این، جهات دیگر هم از برای مغموم بودن مومن در زمان غیبت موجود است، مثل ضعف اهل اسلام و غلبه معاندین و مخفی بودن احكام واقعیه و خارج بودن سلطنت ظاهریه از دست امام زمان و غیر اینها، كه تمامش انشاء الله رفع می شود به ظهور آن حضرت (عجل الله فرجه).
دوم: گریان بودن در انتظار آن حضرت، چنانچه از حضرت صادق علیه السلام روایت شده.
سوم: همیشه به یاد آن حضرت بودن و آنی خود را از ذكر و فكر او فارغ نگذاشتن.
چهارم: از اهل دنیا كناره كردن و ترك معاشرت، مگر بقدر حاجت و ضرورت.
[ صفحه 32]
پنجم: در غالب اوقات و مظان اجابت به آن جناب دعا كردن و طلب فرج و ظهورش را از حق تعالی نمودن.
ششم: مومنین را ترغیب و تحریص نمودن به این دعا و التماس آن را از ایشان نمودن. بلكه شخص منتظر حقیقی، به هر وسیله ای كه احتمال بدهد نزدیك شدن وصال محبوب خود را، البته در تحصیل آن سعی و اقدام می نماید.
هفتم: آن كه هر چه غایب بودن او طولانی تر می شود، شوق شخص منتظر شدیدتر و زیادتر می شود.
هشتم: آن كه در انتظار محبوب خود صبر بر شدتها و سختیها نماید، و آنها را در جنب این امر بزرگ سهل و سبك شمارد. در خرایج از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روایت است كه به اصحاب خود فرمود: می آیند گروهی بعد از شما كه هر یك نفر از آنها ثوابش معادل ثواب پنجاه نفر از شما است. گفتند: یا رسول الله صلی الله علیه و آله، ما با شما بودیم در جنگ بدر و احد، و قرآن در تعریف ما نازل شد. فرمودند كه: شما به مشقتهایی كه آنها مبتلا می شوند مبتلی نشدید، و به اندازه ای كه آنها صبر می كنند، صبر ننمودید. مولف گوید كه: از برای مومن هیچ ابتلاء و شدتی عظیم تر از مفارقت و غایب بودن امام او نیست، و از همین جهت است افضلیت مومنین این زمان از مومنین زمانهای قبل.
نهم: آن كه همین كه شخص منتظر به حد كمال رسید، شدائد
[ صفحه 33]
و سختیهائی كه در انتظار بر او وارد می شود، از آنها لذت می برد، و به سبب آن شوقی كه به لقای محبوب دارد احساس به آن المها نمی كند:
لذت دیواندگی در سنگ طفلان خوردن است
حیف از آن اوقات مجنون را كه در هامون گذشت
دهم: آن كه چون انتظار و مقام محبت شدید، خواب و خوراك شخص كم می شود، بلكه كار به جایی می رسد كه التفات به هیچ چیز را مورد راجعه به خود نمی كند، و از خود بی خود می شود، چنانچه این حال از برای ائمه ما علیهم السلام در حال نماز اتفاق می افتاد.
یازدهم: آن كه چون انتظار كامل شد، شخص از هیچ چیز دنیا لذت نمی برد، بلكه لذت او منحصر است فقط در ذكر محبوب و معشوقی كه دارد. شیخ سعدی:
گر مرا هیچ نباشد نه به دنیا نه به عقبی
چون تو دارم همه دارم دگرم هیچ نباید
و بسط كلام در هر یك از این مقامات منافی با اختصار است.
دوازدهم: از علامات انتظار، مهیا بودن از برای ورود محبوب است، و مهیا بودن از برای ظهور حضرت صاحب الامر علیه السلام. كه به چند چیز حاصل می شود:
اول: عزم حقیقی بر یاری و متابعه آن جناب.
دوم: اینكه شخص خود را به صفات نیكو متصف نماید، و صفات ذمیمه كه مبغوض اوست از خود دور نماید. آئینه شو جمال پری طلعتان طلب جاروب كن تو خانه و پس میهمان طلب
[ صفحه 34]
سوم: مواظبت در طاعات و عبادات واجبه و مستحبه و ترك محرمات و مكروهات شرعیه.
چهارم: مهیا نمودن اسلحه.
پنجم: مرابطه، به نحوی كه در كتاب وظیفه الانام ذكر نموده ام.
ششم: مواظبت در خواندن دعای عهد نامه كوچك و بزرگ كه در وظیفه الانام نقل نموده ام و در كتاب زاد المعاد هم مذكور است. تمام شد كتاب نور الابصار فی فضیله الانتظار.
[ صفحه 37]